ဂ်ပန္႐ုပ္သံဌာနက ႐ိုက္ကူးတင္ျပတဲ့ ဒုတိယကမာၻစစ္ ျမန္မာျပည္မွ ျပည္ေတာ္မျပန္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားတဦးရဲ႕ ျမန္မာျပည္ မိသားစု ေနထိုင္မႈဘဝ…

ဂျပန်ရုပ်သံဌာနက ရိုက်ကူးတင်ပြတဲ့ ဒုတိယကမ္ဘာစစ် မြန်မာပြည်မှ ပြည်တော်မပြန်နိုင်တော့တဲ့ ဂျပန်စစ်သားတဦးရဲ့ မြန်မာပြည် မိသားစု နေထိုင်မှုဘဝ…
ဂျပန်ရုပ်သံဌာနက ရိုက်ကူးတင်ပြတဲ့ ဒုတိယကမ္ဘာစစ် မြန်မာပြည်မှ ပြည်တော်မပြန်နိုင်တော့တဲ့ ဂျပန်စစ်သားတဦးရဲ့ မြန်မာပြည် မိသားစု နေထိုင်မှုဘဝ…

အတိတ္ဆီသို႔ ။
တိုက်ိဳ တီဗြီ တြင္ ၁၁-၁-၁၉၉၅ ည၁၀နာရီ TBS ခ်ာနယ္လ္(၆) ကထုတ္လႊင့္ခဲ့ေသာအစီအစဥ္ပါ။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္မတိုင္မီကာလက ဂ်ပန္အမ်ားႏိုင္ငံတကာထြက္ခဲ့ၾကသည္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသို႔လည္း မ်ားစြာေရာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၁ႏွစ္ဆန္းတြင္ ဒုတိယကမာၻစစ္မီးအႏၲရာယ္ေၾကာင့္ဂ်ပန္ျပန္ၾကရန္ဆိုင္ရာဂ်ပန္သံ႐ုံးမ်ားကႏႈိးေဆာ္သည္။ အမ်ားစုကျပန္ၾကသည္။

အိုတာစံ တို႔ညီအကိုမွာအေမရိကတြင္ေက်ာင္းလာတက္ေနၾကသည္။ေက်ာင္းစာထူးခြၽန္သလို။ေဘ့စ္ေဘာ္ အားကစားမွာလည္းႏွစ္ဦးလုံးေက်ာင္းလက္ ေ႐ြးစဥ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။

၁၉၄၁ ဒီဇဘၤာ ၇ရက္ မွာဂ်ပန္ကစစ္ေၾက ျငာျခင္းမရွိဘဲ အေမရိကန္ေရတပ္စခန္း ပုလဲဆိပ္ကမ္းကိုဝင္တိုက္သည္။အေမရိကန္အ​ႀကီးအက်ယ္ အထိနာၿပီးဒုတိယကမာၻစစ္ထဲပါလာရေတာ့သည္။

အေမရိကရွိ ဂ်ပန္အမ်ားဒုကၡေရာက္ေတာ့သည္။အကိုႀကီးကမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျပင္းသည္။ဂ်ပန္ျပန္ စစ္ထဲဝင္သည္။

ညီငယ္ကေက်ာင္းပညာေရးဆုံးခန္းတိုင္တက္လိုသည္။မျပန္။ညီအကိုျခင္းစိတ္ဝမ္ကြဲသြားၾကသည္။ညီငယ္က အေမရိကရွိအျခားဂ်ပန္မ်ားနည္းတူကန႔္သတ္နယ္ေျမ။

ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားမွာေနခဲ့ရသည္။ကမၻစစ္ၿပီးေနာက္ပညာထူးခြၽန္ခဲ့ေသာညီငယ္မွာသမတနစ္ဆင္၏အႀကံေပးအဖြဲ႕တြင္ပင္ပါဝင္ခဲ့ရသည္။

အကိုႀကီးအေၾကာင္း။မိသားစုအေၾကာင္းကိုစုံစမ္းေသာ္လည္း အစအနရွာမရ။ TBS ၏ဤအစီအစဥ္တြင္အကူအညီေတာင္းရာမွအစဥ္ေျပခဲ့ရသည္။အကိုႀကီးကို အေမရိက ေခၚသြားသည္။

သူတို႔ငယ္စဥ္ကတက္ခဲ့ၾကေသာမူလတန္းေက်ာင္း။ေဘ့စ္ေဘာကစားကြင္းေလးထဲမွညီငယ္ကေစာင့္ေနသည္။အကိုႀကီးကဝင္လာၿပီးတဘက္ မွေဘ့စ္ေဘာ ေဘာ္လုံးေလးကိုပစ္ေပးသည္။​

ညီငယ္ကဖမ္းလိုက္သည္။ ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားေျပးလာၾကၿပီးဖက္လိုက္ၾကသည္။ ညီငယ္ကတရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေနရွာသည္။အကိုႀကီးကေထြးပိုက္ထားလိုက္သည္။

ၿပီးေတာ့ “ခ႐ုသင္း”မုွတ္သံေလးတတူတူျဖင့္ မနက္အာ႐ုဏ္တက္ေ႐ႊတိဂုံဘုရားရႈခင္းကိုျပသည္။တန္ေဆာင္တိုင္မသိုးသကၤန္းအတြက္ယက္ကန္းခတ္ၿပိဳင္ပြဲကိုျပသည္။

သူႏိုင္ငါႏိုင္အၿပိဳင္ႏႊဲေနၾကသူမ်ား။အားေပးၾကသူအမ်ား။ႏွင့္သကၤန္းဆက္ကပ္ပုံျပသည္။အင္းေလးေရျပင္တြင္ ေျခႏွင့္ေလွာ္ခတ္ေနသူမ်ား။

ေၾကးကြင္းေလးနဲ႔ပေဒါင္မေလး စသည့္ျမန္မာ့အလွ႐ုွခင္းမ်ားကိုျပအၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာင္ဥကၠလာပရွိ ဦးထြန္းစိန္ ( ကီတမူရ ဆာကုႏိုဂ်ိဳ )၏အိမ္ကိုျပသည္။

မိသားစုဓါတ္ပုံ။ဦးထြန္းစိန္၏ ဘုန္ႀကီးဝတ္ႏွင့္ပုံ။စစ္ဝတ္စုံျဖင့္ပုံမ်ားကိုျပသည္။ ဦးထြန္းစိန္ကသူ၏ဇာတ္လမ္းေလးကိုေျပာျပသည္။

၁၉၄၃တြင္ဂ်ပနိတပ္မေတာ္ႏွင့္အတူျမန္မာျပည္ေရာက္သည္။အင္ဖါစစ္ေျမျပင္ေရာက္ခဲ့သည္။၁၉၄၅မွာတပ္ဆုတ္ရင္းအေရွ႕႐ိုးမ။ဘီးလင္းနယ္။မုပၸလင္ဘက္ မွာလက္နက္ခ်လိုက္ရသည္။

စစ္သုံ႔ပန္းဘဝနဲ႔ ပဲခူးမွ ဘုရားႀကီးကားလမ္းေဖါက္ရာတြင္တာဝန္က်သည္။ ေနာက္ပိုင္းပဲခူးနဲ႔ေဝါ ရထားလမ္းေဖါက္ရာတြင္လုပ္ရသည္။

႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ႐ြာသားမ်ားကသူတို႔ေတြကိုသနားၿပီး သူတို႔ သစ္ငုတ္မွာခ်ိတ္ထားေသာ အိပ္မ်ားထဲသို႔ လန္ဒန္ဂိုးဖလိပ္စီးကရက္။ေဆးေပါ့လိပ္။စားစရာမ်ားကိုအၿမဲလာထည့္ထည့္သြား​ၾကသည္။

သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဟိုရွိ ယိုရွိအို ကေဆးလိပ္မေသာက္။သူရသမွ်သူအားအၿမဲလာေပးသည္။တရက္ယိုရွိအိုစံ၏အိပ္ထဲမွအဂၤလိပ္စစ္သားကေဆးလိပ္ေတြေတြ႕ၿပီးဆြဲထုတ္လႊင့္ပစ္သည္။

ေျခနဲ႔နင္းေျခပစ္သည္။ၿပီးေတာ့အိပ္ပိုင္ရွင္ ယိုရွိအိုစံ ကိုဆူဆဲမာန္မဲသည္။ယိုရိအိုစံကဂ်ဴဒိုသမား။လူေအး။စိတ္တို ေဒါသထြက္ၿပီးအဂၤလိပ္စစ္သားကိုဆြဲထိုးလိုက္သည္။ကိုင္ေပါက္သည္။

စစ္သားမွာမရႈမလွ။သူကေျပးဟန္ျပင္သည္။သူငယ္ခ်င္းစိတ္နဲ႔အတူလိုက္ေျပးခဲ့သည္။ေဝါတံတားနားကေနေျပးရင္းကံျမင့္႐ြာဘက္ေရာက္သည္။

ဦးခ်မ္းမင္းေက်ာင္း။ဗုဒၶါ႐ုံေက်ာင္းတိုက္။လမ္းမွာေတြ႕ေသာ႐ြာသားကို ေဆးလိပ္မီးညႇိရင္း ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာခဏတည္းခိုလို႔မ်ားရႏိုင္မလား လို႔စုံစမ္းၾကည့္သည္။

႐ြာသားကေက်ာင္းထဲဝင္ၿပီးဘုန္းႀကီးထံေလွ်ာက္ေပးသည္။ဘုန္ႀကီးကသူ႔တို႔ကိုေခၚေမးျမန္းၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြမို႔ ႀကိဳက္သေလာက္ေန( နန္နင္အိတယ္မို႔ ခမာဝါးႏိုင္း )တဲ့။

တီဗြီကဂ်ပန္လိုတအံ့တဩနဲ႔ ေနာက္ခံသံ ႐ြတ္ဆိုေပးသည္။ႏွစ္ၾကမ္ခန႔္။ၾကားရသူဂ်ပန္အေပါင္းျမန္မာ့ ေစတနာကိုေလးစားခဲ့ၾကသည္။ဆရာေတာ္ကသူတို႔ကိုသနားသည္ညႇာတာသည္။

အဂၤလိပ္စစ္တပ္႐ြာထဲဝင္လာလွ်င္ဖြက္ထားေပးသည္။ဘုန္ႀကီးဝတ္ထားေပးသည္။႐ြာကလဲေကာင္းသည္။

သူတို႔ကိုခ်စ္ၾကသည္။ဂ႐ုစိုက္ၾကသည္။စစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းျပည္တြင္းစစ္ကေပၚလာသည္။

ကြန္ျမဴနစ္ရန္ကႀကီးလာသည္။သူ႔တို႔ကိုဖက္စစ္ဂ်ပန္လို႔ျမင္လာသည္။ဂ်ပန္ျပန္ရန္ကလဲမလြယ္။ဒါနဲ႔ျမန္မာတပ္မေတာ္ထဲဝင္ခဲ့သည္။တပ္မေတာ္ကလည္းအင္အားလိုေနခ်ိန္မို႔အဆင္ေျပသည္။

ေသနပ္ပင္ အေျမႇာက္တပ္မွာတာဝန္ထမ္းေဆာင္ရသည္။စစ္သက္ႏွစ္၂၀ မွာတပ္ၾကပ္ႀကီးဘဝျဖင့္ပင္စင္ယူခဲ့သည္။

ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမတင္ၾကည္ႏွင့္အိမ္ေထာင္က်သည္။သမီးေလးေယာက္။သားတစ္ေယာက္ထြန္းကားခဲ့သည္။ျမန္မာႏိုင္ငံသားခံယူခြင့္လည္းရခဲ့သည္။

၁၉၈၃မွာ ျမန္မာျပည္သို႔ေရာက္လာေသာသူတို႔၏တပ္ရင္းမႉးႀကီး ဆာဆာကီစံကႀကိဳးစား၍ သူႏွင့္ ယိုရွိအို တို႔ျပန္ဆုံၾကသည္။

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ယခုေတာင္ဥကၠလာပ မွာအိမ္တလုံးစုဝယ္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ခ်မ္းစီ အတူေနၾကသည္။

တပ္ရင္းမႉးႀကီးကသူတို႔ကိုျပန္ေတြ႕ၿပီးအရမ္ဝမ္းသာသြားခဲ့သည္။ သူတို႔၏ဂ်ပန္စစ္ပင္စင္ျပန္လည္ရရွိေရးႀကိဳးစားေပးသည္။ယိုရွိအိုစံ ကရသည္။

သူက ျမန္မာႏိုင္ငံသားခံယူလိုက္၍ မရေတာ့။၁၉၉၄ေလာက္ကဂ်ပန္တစ္ေခါက္သြားႀကိဳးစားခဲ့ေသးသည္။

ကီမိုႏိုအထည္သည္ႀကီး မာဆူဒါစံတို႔လိုစစ္ျပန္မ်ားကဝိုင္းကူေပးၾကသည္။သို႔ေသာ္မရ။မိသားစုစားဝတ္ေနေရးခက္ခဲသည္။

မတင္ၾကည္ကမအူကုန္းလမ္းက်ယ္ဘက္ မွာမုန႔္ဟင္းခါးေရာင္းသည္။သူကဗိုလ္ကေလးေဈးမွာေဈးေကာက္လုပ္ရသည္။

TBSအဖြဲ႕က သူ႔ကိုက်ိဳက္ထီး႐ိုးဘုရားဖူးေခၚသြားသည္။ မနက္ေစာေစာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရႈခင္းကိုျပသည္။မနက္ မိုးအလင္းၾကားစခန္းတခုမွာကားခဏနားသည္။မုန႔္ဟင္းခါးစားၾကသည္။

ပဲခူးေ႐ႊေမာ္ေဓာေစတီ။ေ႐ႊသားေလ်ာင္းဘုရားႀကီး။က်ိဳက္ပြန္ေလးမ်က္ႏွာဘုရားတို႔ကိုျပသည္။မြန္႐ြာေလးတြင္တခုတြင္ကားရပ္သည္။

ဦးထြန္းစိန္ကျမန္မာလိုေျပာသည္။႐ြာခံမ်ားကနားမလည္ၾက။မြန္လူမ်ိဳးမ်ားဟုရွင္းျပသည္။ရန္ကုန္မွ၁၀၄မိုင္အကြာက်ိဳက္ထိုကင္မြန္းစခန္းတြင္ ခ်က္ပလက္ေခါင္းတိုဘတ္စ္ကားကိုေတြ႕သည္။

ဒုတိယကမာၻစစ္ကအဂၤလိပ္စစ္ကားမ်ားဟုရွင္းျပသည္။ယခုထိသုံးႏိုင္ၾက၍ အသံလႊင့္သူမွတအံ့တဩ႐ြတ္ဆိုသည္။

ထိုေနရာမွရေသ့ေတာင္ေျခအထိတိုယိုတာေနာက္ပြင့္ပစ္ကပ္ကားႏွင့္တက္ၾကသည္။ေတာင္ေျခအေရာက္တြင္ ဦးထြန္းစိန္ကအထမ္းႏွင့္တက္သည္။

လမ္းမွာေရကုသိုလ္ေသာက္ေရအိုးမ်ားကိုျပသည္။ေတာင္ထိပ္အရာက္တြင္ ဘိနပ္။ေျခအိပ္ပါခြၽတ္ၿပီးလမ္ဆင္းေလွ်ာက္သည္။က်ိဳက္ထီး႐ိုးေစတီေတာ္ႀကီးကိုသပၸါယ္စြာဖူးေမွ်ာ္ရသည္။

က်ိဳက္ထီး႐ိုးမွာ မြန္လို “က်ိဳက္အိသီယိုဝ္”မွလာသည္။ရေသ့ဦးေခါင္းႏွင့္တူေသာဘုရားဟုအဓိပၸါယ္ရသည္။ဘုရားသခင္၏ဆံေတာ္ကိုဠာပနာထားသည္။

ဘုရားေျခရင္းဘက္သို႔အမ်ိဳးသားသာကူခြင့္ရသည္။အမ်ားစုကအဓိဠာန္ျဖင့္ပုတီးစိတ္ၾကသည္။ဘတ္စ္ကားေပၚအတူပါလာေသာ အမ်ိဳးသမီးကို “ဘာေၾကာင္လာပါသလဲ”ဟုေမးရာဆုေတာင္းျပည့္၍လာၾကသည္။

တေယာက္က​ေလးႀကိမ္။ ေနာက္တေယာက္က၆ႀကိမ္တဲ့။ ဦးထြန္းစိန္ကေတာ့ယခုမွ ပထမဆုံးအႀကိမ္ပါဟုဆိုသည္။”ဘာဆုမ်ားေတာင္းၾကပါသလဲ”ဟုေမးရာ။

“မိမိခင္ပြန္းဂ်ပန္မွာအလုပ္အကိုင္အဆင္ေျပရန္ဆုေတာင္းပါသည္”တဲ့။

“အိုဂ်ပန္ကအေဖႀကီးကိုႏုတ္ဆက္ပါဦး”ဆိုေတာ့ ကေလးငယ္ေလးက”အေဖႀကီးေနေကာင္းလား။

သမီးတို႔လည္းေနေကာင္းပါတယ္။”ဆိုေတာ့”ေနေကာင္းပါတယ္သမီးရယ္”ဆိုၿပီးဆြဲဆြဲငင္ငင္အသံဩႀကီးထြက္လာလို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့အခန္းေဖၚ ဗိုလ္ျမကိုဖီလင္ႀကီးနဲ႔ ဝင္ေျပာေနေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။

ဦးထြန္းစိန္ဘုရားရွိခိုးသည္။ေ႐ႊခ်သည္။ေက်ာက္တုံးေတာ္ႀကီးမွာ ေတာင္စြန္းတြင္အသဲတယားယား။ည‌ေနဆည္းဆာ ေနေရာင္ေနာက္ခံျဖင့္အစြန္းေလးၾကားလြတ္ေနပုံေလးကို႐ိုက္ျပသည္။

အနီခံ အျဖဴစာလုံးျဖင့္ေက်ာက္တုံးေတာ္ႀကီးအားမလႈပ္ရ။မတြန္းရ ဟုေရးထားသည္။ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာမ်ားကဝါးျခမ္းျပားေလးခံၿပီးပုခုံးႏွင္ထမ္းကာလႈပ္ျပလိုက္ၾကသည္။ႂကြားလိုဟန္ထင့္။

ဆရာေတာ္မ်ားဘိနပ္မပါ ေျခဗလာျဖင့္ႂကြလာပုံ။လႉဘြယ္ပစၥည္းမ်ားဆက္ကပ္ၾကပုံ။ပုေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကပုံကိုျပသည္။ ဦးထြန္းစိန္က ဘရားရွိခိုးဆုေတာင္းစာမ်ားကို႐ြတ္ဆိုျပေနသည္။

အျပန္ ေရွးကကြန္းခိုခဲ့ရာေဝါ ၿမိဳနယ္ ကန္ျမင့္႐ြာသို႔သြားၾကသည္။ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကထြက္လာၿပီးကထဲကတစ္ေခါက္ မွ်ျပန္မေရာက္ခဲ့။

သူ႔ရင္မွာလႈပ္ရွားေနသည္။တက္ႂကြေနသည္။ကန္ျမင့္႐ြာကကားလမ္းမေပါက္။လယ္ကန္သင္း႐ိုးမွ စက္ဘီးတကၠစီ ေနာက္ကထိုင္စီး၍သြားရသည္။႐ြာကလူအခ်ိဳ႕ကိုေမးရျမန္းရသည္။

ဆင္းလမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ေျမာင္းေလးကိုခုန္၍ေက်ာ္ရသည္။လူငယ္ေလးလိုသူျဖတ္လပ္ေနသည္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုသို႔ေရာက္သည္။ဦးခ်မ္းမင္းေက်ာင္းမဟုတ္။သူမွတ္မိေနေသးသည္။

ေနာက္ မွ ဗုဒၶါ႐ုံေက်ာင္းတိုက္ဆိုေသာဆိုင္းဘုတ္ကိုေတြ႕ရသည္။ဘိနပ္ကေလးခြၽတ္ၿပီးေက်ာင္းထဲဝင္သည္။ဆရာေတာ္တစ္ပါးေတြ႕သည္ ရွိခိုးဦးခ်ၿပီး သူဒီေက်ာင္းမွာေနခဲ့ဖူးေၾကာင္း။

ဂ်ပန္စစ္သားေဟာင္းျဖစ္ေၾကာင္း​ေလွ်ာက္ထားသည္။ဆရာေတာ္ကသူလည္းဒီေက်ာင္းေရာက္တာကိုးႏွစ္ခန႔္သာရွိေသးေၾကာင္း။ဆရာေတာ္ႀကီးပ်ံလြန္ေတာ္မမူမီကေျပာျပခဲ့ဘူးေၾကာင္းေျပာသည္။

သူျပန္ရန္ေလွဆိပ္ဆင္းေတာ့ ဆရာေတာ္ႏွင္တကြ႐ြာသားမ်ားကလိုက္ပါပို႔ေဆာင္ၾကသည္။အဖိုးႀကီးတစ္ဦးကသူ႔လာႏုတ္ဆက္သည္။သူကမမွတိမိ။

“ငါ သန္းေမာင္ေလကြ “ဆိုေတာ့မွ “အို စကားျပန္လုပ္တယ္ေလ”။”ေအးဟုတ္တယ္”

​”ေနေကာင္းလား ကိုသန္းေမာင္”ဆိုေတာ့”သိပ္ေနမေကာင္ပါဘူးကြာ။ မင္းလဲတခါမွေပၚမလားဘူး။”ဆိုေတာ့သူမွာဘာမွ်ျပန္မေျပာႏိုင္ရွာပါ။

“ေနာက္လဲလာခဲ့ဦး။”ဆိုေတာ့မွ သူကေခါင္းၿငိမ့္ျပရသည္။သူ႔မွာငယ္ဘဝျပန္သတိရၿပီးမ်က္ရည္လည္လာသည္။လြမ္းေဆြးလာသည္။

ဪသူ႔အလြမ္းစိတ္ကို ဖုံးဖိေနရဟန္ႏွင့္ ။ စီးကရက္တစ္လိပ္ထုတ္မီးညႇိၿပီးရႈိက္လို႔ဖြာေနသည္။

ဆရာေတာ္ကစၿပီးကမ္းမွခြာကာျပန္ႂကြသြားသည္။ သူကေလွေပၚမွလက္ကေလးေဝွ႔ရမ္းျပသည္။

႐ြာသားမ်ားကလည္းလက္ကေလးေတြ ေဝွ႔ရမ္းႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။အေနာက္ဖက္ေကာင္းကင္မွာေနလုံးကကြယ္လုလု။ ကြၽဲတအုပ္ကျဖတ္သြားသည္။ ဘာရယ္ေတာ့မသိ။ ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔မွာလည္းမ်က္ရည္ဝဲက်န္ရစ္သည္။ ။

# (ကီတမူရ ဆာကုႏိုဂ်ိဳ )ဦးထြန္းစိန္မွာ နီဂါတာ နယ္သားျဖစ္သည္။ သူ႔၏ပင္စင္ရရွိေရးအတြက္ ဂ်နယ္လစ္ ဟာရွိဒါစံ ႏွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း (ဦးေမာင္တင္)ဟိုရွိ ယိုရွိအို ၏ သား ႀကီးကိုလွျမင့္ ( ဟိုရွိ ခဇုအို)တို႔က နီဂါတာၿမိဳ႕နယ္႐ုံးသို႔သြားၿပီး အတိုက္အခံႀကိဳးစားရာမွေနာက္ဆုံးျပန္လည္ရရွိသြားေၾကာင္းသိရသည္။

ဝမ္းသာစရာပါ။ယခု ဦးထြန္းစိန္ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။စိတ္မေကာင္းပါ။ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။

#႐ုပ္ရွင္အျမဳေတမဂၢဇင္း ( ၁၉၉၅-ဧၿပီ)
#ေ႐ႊမႏၲေလး ဂ်ာနယ္ (တြဲ၅မွတ္၁၉) (၇-၈-၂၀၁၇)

မူရင္း စာေရးဆရာ ကိုသိန္း ( တိုက်ိဳ ) ေရးသားထားသည္ကို ျပန္လည္ေဝမွ်ေဖာ္ျပေပးပါသည္။
ေလးစားစြာျဖင့္ ခရက္ဒစ္ပါ ဆရာႀကီး…

Unicode
ဂျပန်ရုပ်သံဌာနက ရိုက်ကူးတင်ပြတဲ့ ဒုတိယကမ္ဘာစစ် မြန်မာပြည်မှ ပြည်တော်မပြန်နိုင်တော့တဲ့ ဂျပန်စစ်သားတဦးရဲ့ မြန်မာပြည် မိသားစု နေထိုင်မှုဘဝ…
ဂျပန်ရုပ်သံဌာနက ရိုက်ကူးတင်ပြတဲ့ ဒုတိယကမ္ဘာစစ် မြန်မာပြည်မှ ပြည်တော်မပြန်နိုင်တော့တဲ့ ဂျပန်စစ်သားတဦးရဲ့ မြန်မာပြည် မိသားစု နေထိုင်မှုဘဝ…

အတိတ်ဆီသို့ ။
တိုကျို တီဗွီ တွင် ၁၁-၁-၁၉၉၅ ည၁၀နာရီ TBS ချာနယ်လ်(၆) ကထုတ်လွှင့်ခဲ့သောအစီအစဉ်ပါ။ ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ်မတိုင်မီကာလက ဂျပန်အများနိုင်ငံတကာထွက်ခဲ့ကြသည်။

အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုသို့လည်း များစွာရောက်ခဲ့သည်။ ၁၉၄၁နှစ်ဆန်းတွင် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်မီးအန္တရာယ်ကြောင့်ဂျပန်ပြန်ကြရန်ဆိုင်ရာဂျပန်သံရုံးများကနှိုးဆော်သည်။ အများစုကပြန်ကြသည်။

အိုတာစံ တို့ညီအကိုမှာအမေရိကတွင်ကျောင်းလာတက်နေကြသည်။ကျောင်းစာထူးချွန်သလို။ဘေ့စ်ဘော် အားကစားမှာလည်းနှစ်ဦးလုံးကျောင်းလက် ရွေးစဉ်များဖြစ်ကြသည်။

၁၉၄၁ ဒီဇင်္ဘာ ၇ရက် မှာဂျပန်ကစစ်ကြေ ငြာခြင်းမရှိဘဲ အမေရိကန်ရေတပ်စခန်း ပုလဲဆိပ်ကမ်းကိုဝင်တိုက်သည်။အမေရိကန်အ​ကြီးအကျယ် အထိနာပြီးဒုတိယကမ္ဘာစစ်ထဲပါလာရတော့သည်။

အမေရိကရှိ ဂျပန်အများဒုက္ခရောက်တော့သည်။အကိုကြီးကမျိုးချစ်စိတ်ပြင်းသည်။ဂျပန်ပြန် စစ်ထဲဝင်သည်။

ညီငယ်ကကျောင်းပညာရေးဆုံးခန်းတိုင်တက်လိုသည်။မပြန်။ညီအကိုခြင်းစိတ်ဝမ်ကွဲသွားကြသည်။ညီငယ်က အမေရိကရှိအခြားဂျပန်များနည်းတူကန့်သတ်နယ်မြေ။

ဒုက္ခသည်စခန်းများမှာနေခဲ့ရသည်။ကမ္ဘစစ်ပြီးနောက်ပညာထူးချွန်ခဲ့သောညီငယ်မှာသမတနစ်ဆင်၏အကြံပေးအဖွဲ့တွင်ပင်ပါဝင်ခဲ့ရသည်။

အကိုကြီးအကြောင်း။မိသားစုအကြောင်းကိုစုံစမ်းသော်လည်း အစအနရှာမရ။ TBS ၏ဤအစီအစဉ်တွင်အကူအညီတောင်းရာမှအစဉ်ပြေခဲ့ရသည်။အကိုကြီးကို အမေရိက ခေါ်သွားသည်။

သူတို့ငယ်စဉ်ကတက်ခဲ့ကြသောမူလတန်းကျောင်း။ဘေ့စ်ဘောကစားကွင်းလေးထဲမှညီငယ်ကစောင့်နေသည်။အကိုကြီးကဝင်လာပြီးတဘက် မှဘေ့စ်ဘော ဘော်လုံးလေးကိုပစ်ပေးသည်။​

ညီငယ်ကဖမ်းလိုက်သည်။ ပြီး နှစ်ယောက်သားပြေးလာကြပြီးဖက်လိုက်ကြသည်။ ညီငယ်ကတရှုံ့ရှုံ့ငိုနေရှာသည်။အကိုကြီးကထွေးပိုက်ထားလိုက်သည်။

ပြီးတော့ “ခရုသင်း”မုှတ်သံလေးတတူတူဖြင့် မနက်အာရုဏ်တက်ရွှေတိဂုံဘုရားရှုခင်းကိုပြသည်။တန်ဆောင်တိုင်မသိုးသင်္ကန်းအတွက်ယက်ကန်းခတ်ပြိုင်ပွဲကိုပြသည်။

သူနိုင်ငါနိုင်အပြိုင်နွှဲနေကြသူများ။အားပေးကြသူအများ။နှင့်သင်္ကန်းဆက်ကပ်ပုံပြသည်။အင်းလေးရေပြင်တွင် ခြေနှင့်လှော်ခတ်နေသူများ။

ကြေးကွင်းလေးနဲ့ပဒေါင်မလေး စသည့်မြန်မာ့အလှရုှခင်းများကိုပြအပြီး ရန်ကုန်မြို့တောင်ဥက္ကလာပရှိ ဦးထွန်းစိန် ( ကီတမူရ ဆာကုနိုဂျို )၏အိမ်ကိုပြသည်။

မိသားစုဓါတ်ပုံ။ဦးထွန်းစိန်၏ ဘုန်ကြီးဝတ်နှင့်ပုံ။စစ်ဝတ်စုံဖြင့်ပုံများကိုပြသည်။ ဦးထွန်းစိန်ကသူ၏ဇာတ်လမ်းလေးကိုပြောပြသည်။

၁၉၄၃တွင်ဂျပနိတပ်မတော်နှင့်အတူမြန်မာပြည်ရောက်သည်။အင်ဖါစစ်မြေပြင်ရောက်ခဲ့သည်။၁၉၄၅မှာတပ်ဆုတ်ရင်းအရှေ့ရိုးမ။ဘီးလင်းနယ်။မုပ္ပလင်ဘက် မှာလက်နက်ချလိုက်ရသည်။

စစ်သုံ့ပန်းဘဝနဲ့ ပဲခူးမှ ဘုရားကြီးကားလမ်းဖေါက်ရာတွင်တာဝန်ကျသည်။ နောက်ပိုင်းပဲခူးနဲ့ဝေါ ရထားလမ်းဖေါက်ရာတွင်လုပ်ရသည်။

ရွာနီးချုပ်စပ်မှရွာသားများကသူတို့တွေကိုသနားပြီး သူတို့ သစ်ငုတ်မှာချိတ်ထားသော အိပ်များထဲသို့ လန်ဒန်ဂိုးဖလိပ်စီးကရက်။ဆေးပေါ့လိပ်။စားစရာများကိုအမြဲလာထည့်ထည့်သွား​ကြသည်။

သူ့သူငယ်ချင်း ဟိုရှိ ယိုရှိအို ကဆေးလိပ်မသောက်။သူရသမျှသူအားအမြဲလာပေးသည်။တရက်ယိုရှိအိုစံ၏အိပ်ထဲမှအင်္ဂလိပ်စစ်သားကဆေးလိပ်တွေတွေ့ပြီးဆွဲထုတ်လွှင့်ပစ်သည်။

ခြေနဲ့နင်းခြေပစ်သည်။ပြီးတော့အိပ်ပိုင်ရှင် ယိုရှိအိုစံ ကိုဆူဆဲမာန်မဲသည်။ယိုရိအိုစံကဂျူဒိုသမား။လူအေး။စိတ်တို ဒေါသထွက်ပြီးအင်္ဂလိပ်စစ်သားကိုဆွဲထိုးလိုက်သည်။ကိုင်ပေါက်သည်။

စစ်သားမှာမရှုမလှ။သူကပြေးဟန်ပြင်သည်။သူငယ်ချင်းစိတ်နဲ့အတူလိုက်ပြေးခဲ့သည်။ဝေါတံတားနားကနေပြေးရင်းကံမြင့်ရွာဘက်ရောက်သည်။

ဦးချမ်းမင်းကျောင်း။ဗုဒ္ဓါရုံကျောင်းတိုက်။လမ်းမှာတွေ့သောရွာသားကို ဆေးလိပ်မီးညှိရင်း ဒီကျောင်းကြီးမှာခဏတည်းခိုလို့များရနိုင်မလား လို့စုံစမ်းကြည့်သည်။

ရွာသားကကျောင်းထဲဝင်ပြီးဘုန်းကြီးထံလျှောက်ပေးသည်။ဘုန်ကြီးကသူ့တို့ကိုခေါ်မေးမြန်းပြီး ဒုက္ခရောက်နေသူတွေမို့ ကြိုက်သလောက်နေ( နန်နင်အိတယ်မို့ ခမာဝါးနိုင်း )တဲ့။

တီဗွီကဂျပန်လိုတအံ့တဩနဲ့ နောက်ခံသံ ရွတ်ဆိုပေးသည်။နှစ်ကြမ်ခန့်။ကြားရသူဂျပန်အပေါင်းမြန်မာ့ စေတနာကိုလေးစားခဲ့ကြသည်။ဆရာတော်ကသူတို့ကိုသနားသည်ညှာတာသည်။

အင်္ဂလိပ်စစ်တပ်ရွာထဲဝင်လာလျှင်ဖွက်ထားပေးသည်။ဘုန်ကြီးဝတ်ထားပေးသည်။ရွာကလဲကောင်းသည်။

သူတို့ကိုချစ်ကြသည်။ဂရုစိုက်ကြသည်။စစ်ပြီးနောက်ပိုင်းပြည်တွင်းစစ်ကပေါ်လာသည်။

ကွန်မြူနစ်ရန်ကကြီးလာသည်။သူ့တို့ကိုဖက်စစ်ဂျပန်လို့မြင်လာသည်။ဂျပန်ပြန်ရန်ကလဲမလွယ်။ဒါနဲ့မြန်မာတပ်မတော်ထဲဝင်ခဲ့သည်။တပ်မတော်ကလည်းအင်အားလိုနေချိန်မို့အဆင်ပြေသည်။

သေနပ်ပင် အမြှောက်တပ်မှာတာဝန်ထမ်းဆောင်ရသည်။စစ်သက်နှစ်၂၀ မှာတပ်ကြပ်ကြီးဘဝဖြင့်ပင်စင်ယူခဲ့သည်။

မြန်မာအမျိုးသမီးမတင်ကြည်နှင့်အိမ်ထောင်ကျသည်။သမီးလေးယောက်။သားတစ်ယောက်ထွန်းကားခဲ့သည်။မြန်မာနိုင်ငံသားခံယူခွင့်လည်းရခဲ့သည်။

၁၉၈၃မှာ မြန်မာပြည်သို့ရောက်လာသောသူတို့၏တပ်ရင်းမှူးကြီး ဆာဆာကီစံကကြိုးစား၍ သူနှင့် ယိုရှိအို တို့ပြန်ဆုံကြသည်။

သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ယခုတောင်ဥက္ကလာပ မှာအိမ်တလုံးစုဝယ်ပြီး တစ်ယောက်တစ်ချမ်းစီ အတူနေကြသည်။

တပ်ရင်းမှူးကြီးကသူတို့ကိုပြန်တွေ့ပြီးအရမ်ဝမ်းသာသွားခဲ့သည်။ သူတို့၏ဂျပန်စစ်ပင်စင်ပြန်လည်ရရှိရေးကြိုးစားပေးသည်။ယိုရှိအိုစံ ကရသည်။

သူက မြန်မာနိုင်ငံသားခံယူလိုက်၍ မရတော့။၁၉၉၄လောက်ကဂျပန်တစ်ခေါက်သွားကြိုးစားခဲ့သေးသည်။

ကီမိုနိုအထည်သည်ကြီး မာဆူဒါစံတို့လိုစစ်ပြန်များကဝိုင်းကူပေးကြသည်။သို့သော်မရ။မိသားစုစားဝတ်နေရေးခက်ခဲသည်။

မတင်ကြည်ကမအူကုန်းလမ်းကျယ်ဘက် မှာမုန့်ဟင်းခါးရောင်းသည်။သူကဗိုလ်ကလေးဈေးမှာဈေးကောက်လုပ်ရသည်။

TBSအဖွဲ့က သူ့ကိုကျိုက်ထီးရိုးဘုရားဖူးခေါ်သွားသည်။ မနက်စောစော ရန်ကုန်မြို့ရှုခင်းကိုပြသည်။မနက် မိုးအလင်းကြားစခန်းတခုမှာကားခဏနားသည်။မုန့်ဟင်းခါးစားကြသည်။

ပဲခူးရွှေမော်ဓောစေတီ။ရွှေသားလျောင်းဘုရားကြီး။ကျိုက်ပွန်လေးမျက်နှာဘုရားတို့ကိုပြသည်။မွန်ရွာလေးတွင်တခုတွင်ကားရပ်သည်။

ဦးထွန်းစိန်ကမြန်မာလိုပြောသည်။ရွာခံများကနားမလည်ကြ။မွန်လူမျိုးများဟုရှင်းပြသည်။ရန်ကုန်မှ၁၀၄မိုင်အကွာကျိုက်ထိုကင်မွန်းစခန်းတွင် ချက်ပလက်ခေါင်းတိုဘတ်စ်ကားကိုတွေ့သည်။

ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကအင်္ဂလိပ်စစ်ကားများဟုရှင်းပြသည်။ယခုထိသုံးနိုင်ကြ၍ အသံလွှင့်သူမှတအံ့တဩရွတ်ဆိုသည်။

ထိုနေရာမှရသေ့တောင်ခြေအထိတိုယိုတာနောက်ပွင့်ပစ်ကပ်ကားနှင့်တက်ကြသည်။တောင်ခြေအရောက်တွင် ဦးထွန်းစိန်ကအထမ်းနှင့်တက်သည်။

လမ်းမှာရေကုသိုလ်သောက်ရေအိုးများကိုပြသည်။တောင်ထိပ်အရာက်တွင် ဘိနပ်။ခြေအိပ်ပါချွတ်ပြီးလမ်ဆင်းလျှောက်သည်။ကျိုက်ထီးရိုးစေတီတော်ကြီးကိုသပ္ပါယ်စွာဖူးမျှော်ရသည်။

ကျိုက်ထီးရိုးမှာ မွန်လို “ကျိုက်အိသီယိုဝ်”မှလာသည်။ရသေ့ဦးခေါင်းနှင့်တူသောဘုရားဟုအဓိပ္ပါယ်ရသည်။ဘုရားသခင်၏ဆံတော်ကိုဠာပနာထားသည်။

ဘုရားခြေရင်းဘက်သို့အမျိုးသားသာကူခွင့်ရသည်။အများစုကအဓိဠာန်ဖြင့်ပုတီးစိတ်ကြသည်။ဘတ်စ်ကားပေါ်အတူပါလာသော အမျိုးသမီးကို “ဘာကြောင်လာပါသလဲ”ဟုမေးရာဆုတောင်းပြည့်၍လာကြသည်။

တယောက်က​လေးကြိမ်။ နောက်တယောက်က၆ကြိမ်တဲ့။ ဦးထွန်းစိန်ကတော့ယခုမှ ပထမဆုံးအကြိမ်ပါဟုဆိုသည်။”ဘာဆုများတောင်းကြပါသလဲ”ဟုမေးရာ။

“မိမိခင်ပွန်းဂျပန်မှာအလုပ်အကိုင်အဆင်ပြေရန်ဆုတောင်းပါသည်”တဲ့။

“အိုဂျပန်ကအဖေကြီးကိုနုတ်ဆက်ပါဦး”ဆိုတော့ ကလေးငယ်လေးက”အဖေကြီးနေကောင်းလား။

သမီးတို့လည်းနေကောင်းပါတယ်။”ဆိုတော့”နေကောင်းပါတယ်သမီးရယ်”ဆိုပြီးဆွဲဆွဲငင်ငင်အသံဩကြီးထွက်လာလို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့အခန်းဖေါ် ဗိုလ်မြကိုဖီလင်ကြီးနဲ့ ဝင်ပြောနေကြောင်းတွေ့ရသည်။

ဦးထွန်းစိန်ဘုရားရှိခိုးသည်။ရွှေချသည်။ကျောက်တုံးတော်ကြီးမှာ တောင်စွန်းတွင်အသဲတယားယား။ည‌နေဆည်းဆာ နေရောင်နောက်ခံဖြင့်အစွန်းလေးကြားလွတ်နေပုံလေးကိုရိုက်ပြသည်။

အနီခံ အဖြူစာလုံးဖြင့်ကျောက်တုံးတော်ကြီးအားမလှုပ်ရ။မတွန်းရ ဟုရေးထားသည်။ကိုယ်တော်ချောများကဝါးခြမ်းပြားလေးခံပြီးပုခုံးနှင်ထမ်းကာလှုပ်ပြလိုက်ကြသည်။ကြွားလိုဟန်ထင့်။

ဆရာတော်များဘိနပ်မပါ ခြေဗလာဖြင့်ကြွလာပုံ။လှူဘွယ်ပစ္စည်းများဆက်ကပ်ကြပုံ။ပုဇော်ကန်တော့ကြပုံကိုပြသည်။ ဦးထွန်းစိန်က ဘရားရှိခိုးဆုတောင်းစာများကိုရွတ်ဆိုပြနေသည်။

အပြန် ရှေးကကွန်းခိုခဲ့ရာဝေါ မြိုနယ် ကန်မြင့်ရွာသို့သွားကြသည်။ဘုန်းကြီးကျောင်းကထွက်လာပြီးကထဲကတစ်ခေါက် မျှပြန်မရောက်ခဲ့။

သူ့ရင်မှာလှုပ်ရှားနေသည်။တက်ကြွနေသည်။ကန်မြင့်ရွာကကားလမ်းမပေါက်။လယ်ကန်သင်းရိုးမှ စက်ဘီးတက္ကစီ နောက်ကထိုင်စီး၍သွားရသည်။ရွာကလူအချို့ကိုမေးရမြန်းရသည်။

ဆင်းလမ်းလျှောက်ရသည်။မြောင်းလေးကိုခုန်၍ကျော်ရသည်။လူငယ်လေးလိုသူဖြတ်လပ်နေသည်။

ဘုန်းကြီးကျောင်းတစ်ခုသို့ရောက်သည်။ဦးချမ်းမင်းကျောင်းမဟုတ်။သူမှတ်မိနေသေးသည်။

နောက် မှ ဗုဒ္ဓါရုံကျောင်းတိုက်ဆိုသောဆိုင်းဘုတ်ကိုတွေ့ရသည်။ဘိနပ်ကလေးချွတ်ပြီးကျောင်းထဲဝင်သည်။ဆရာတော်တစ်ပါးတွေ့သည် ရှိခိုးဦးချပြီး သူဒီကျောင်းမှာနေခဲ့ဖူးကြောင်း။

ဂျပန်စစ်သားဟောင်းဖြစ်ကြောင်း​လျှောက်ထားသည်။ဆရာတော်ကသူလည်းဒီကျောင်းရောက်တာကိုးနှစ်ခန့်သာရှိသေးကြောင်း။ဆရာတော်ကြီးပျံလွန်တော်မမူမီကပြောပြခဲ့ဘူးကြောင်းပြောသည်။

သူပြန်ရန်လှေဆိပ်ဆင်းတော့ ဆရာတော်နှင်တကွရွာသားများကလိုက်ပါပို့ဆောင်ကြသည်။အဖိုးကြီးတစ်ဦးကသူ့လာနုတ်ဆက်သည်။သူကမမှတိမိ။

“ငါ သန်းမောင်လေကွ “ဆိုတော့မှ “အို စကားပြန်လုပ်တယ်လေ”။”အေးဟုတ်တယ်”

​”နေကောင်းလား ကိုသန်းမောင်”ဆိုတော့”သိပ်နေမကောင်ပါဘူးကွာ။ မင်းလဲတခါမှပေါ်မလားဘူး။”ဆိုတော့သူမှာဘာမျှပြန်မပြောနိုင်ရှာပါ။

“နောက်လဲလာခဲ့ဦး။”ဆိုတော့မှ သူကခေါင်းငြိမ့်ပြရသည်။သူ့မှာငယ်ဘဝပြန်သတိရပြီးမျက်ရည်လည်လာသည်။လွမ်းဆွေးလာသည်။

ဪသူ့အလွမ်းစိတ်ကို ဖုံးဖိနေရဟန်နှင့် ။ စီးကရက်တစ်လိပ်ထုတ်မီးညှိပြီးရှိုက်လို့ဖွာနေသည်။

ဆရာတော်ကစပြီးကမ်းမှခွာကာပြန်ကြွသွားသည်။ သူကလှေပေါ်မှလက်ကလေးဝှေ့ရမ်းပြသည်။

ရွာသားများကလည်းလက်ကလေးတွေ ဝှေ့ရမ်းနှုတ်ဆက်ကြသည်။အနောက်ဖက်ကောင်းကင်မှာနေလုံးကကွယ်လုလု။ ကျွဲတအုပ်ကဖြတ်သွားသည်။ ဘာရယ်တော့မသိ။ ကြည့်နေတဲ့ ကျနော်တို့မှာလည်းမျက်ရည်ဝဲကျန်ရစ်သည်။ ။

# (ကီတမူရ ဆာကုနိုဂျို )ဦးထွန်းစိန်မှာ နီဂါတာ နယ်သားဖြစ်သည်။ သူ့၏ပင်စင်ရရှိရေးအတွက် ဂျနယ်လစ် ဟာရှိဒါစံ နှင့် သူ့သူငယ်ချင်း (ဦးမောင်တင်)ဟိုရှိ ယိုရှိအို ၏ သား ကြီးကိုလှမြင့် ( ဟိုရှိ ခဇုအို)တို့က နီဂါတာမြို့နယ်ရုံးသို့သွားပြီး အတိုက်အခံကြိုးစားရာမှနောက်ဆုံးပြန်လည်ရရှိသွားကြောင်းသိရသည်။

ဝမ်းသာစရာပါ။ယခု ဦးထွန်းစိန်ကွယ်လွန်သွားပြီဖြစ်ကြောင်းသိရသည်။စိတ်မကောင်းပါ။ကောင်းရာသုဂတိလားပါစေ။

#ရုပ်ရှင်အမြုတေမဂ္ဂဇင်း ( ၁၉၉၅-ဧပြီ)
#ရွှေမန္တလေး ဂျာနယ် (တွဲ၅မှတ်၁၉) (၇-၈-၂၀၁၇)

မူရင်း စာရေးဆရာ ကိုသိန်း ( တိုကျို ) ရေးသားထားသည်ကို ပြန်လည်ဝေမျှဖော်ပြပေးပါသည်။
လေးစားစွာဖြင့် ခရက်ဒစ်ပါ ဆရာကြီး…

Crd

Post Views:
11